OS RESIDUOS INDUSTRIAIS
Os residuos industriais son aqueles xerados nos procesos de fabricación da industria e que carecen de valor como mercadoría, xa que, na maioría das veces as técnicas necesarias para facelos útiles son caras, sendo pouco rendible económicamente para as empresas. Clasifícanse en tres grupos:
Residuos Inertes
Os residuos inertes son entullos, gravas, areas e demáis materiais que non presentan risco para o ambiente, aínda que, algúns residuos procedentes da minería poden conter elementos tóxicos.
Para estes residuos hai dous posibles tratamentos:
Para estes residuos hai dous posibles tratamentos:
- Reutilizalos como recheo en obras públicas ou en construción.
- Depositalos nos vertedoiros adecuados. O principal impacto negativo que poden producir é o visual, polo que se deben depositar en canteiras abandoadas ou minas ao aire libre. estás débense recubrir con terra e plantas para reconstruir a paisaxe.
Similares aos RSU
Son os restos de comedores, lixo de oficina (restos orgánicos, papel, cartón. téxtiles...) que, polas súas características poden ser xestionados xunto cos RSU.
Residuos Perigosos
Os residuos perigosos son as substancias que pola súa composición química ou características, inflamables, corrosivas, tóxicas, etc, son un perigo para a saúde e para o medio.
O impacto negativo destas substancias vese agravado cando son difíciles de degradar na natureza. Os ecosistemas naturais están preparados para asimilar e degradar as substancias naturais. E sempre hai algún tipo de microorganismo ou de proceso bioquímico que introduce nos ciclos dos elementos as moléculas. Pero na actualidade sintentízanse miles de productos que nunca habían existido antes e algúns deles, como no caso dos CFC, DDT, plásticos, etc. permanecen moitos anos antes de ser eliminados. Ademaáis ao sair tantas moléculas novas cada ano, ainda que se fan ensaios coidadosos que se conocen ben as súas características, non sempre se sabe con certexa que pode ocorrer con eles a medio ou longo prazo.
Outro feito que aumenta o dano é a bioacumulación que se produce en substancias como os pesticidas do grupo do DDT. E noutras ocasións os residuos transfórmanse en substancias máis tóxicas que eles mesmos.
Os residuos tóxicos e perigosos son os que conteñen en determinadas concentraciones:
A primeira medida que se debe considerar para a súa xestión siempre é si é posible xerar menos residuos ou aproveitalos noutros procesos de fabricación. Continuamente están saindo novas tecnoloxías que permiten fabricar con menor producción de residuos, o que ten a vantaxa de que os costes se reducen porque se desperdicia menos materia prima e non hai que tratar tanto residuo. Na actualidade, na maior parte dos sectores industrias, existen tecnoloxías limpas e o problema é máis de capacidade de invertir das empresas e de formación nos distintos grupos de traballadores que dotro tipo. Moitas empresas están reduciendo a emisión de contaminantes e a xeneración de residuos, aforrándose así moito diñeiro.
Pero ao final dos procesos industriais sempre se xeran máis ou menos residuos. Coa tecnoloxía actual sería posible reducir o impacto negativo de calquer contaminante a prácticamente cero. Pero facelo así en todos os casos sería tan caro que paralizaría outras posibles actividades. Por iso, na xestión dos residuos tóxicos buscase tratalos e almacenalos de forma que non resulten perigosos, dentro dun custo económico proporcionado. Isto conséguese con diversos procedementos, dependendo de cal sexa o tipo de residuo. Así tenemos:
O impacto negativo destas substancias vese agravado cando son difíciles de degradar na natureza. Os ecosistemas naturais están preparados para asimilar e degradar as substancias naturais. E sempre hai algún tipo de microorganismo ou de proceso bioquímico que introduce nos ciclos dos elementos as moléculas. Pero na actualidade sintentízanse miles de productos que nunca habían existido antes e algúns deles, como no caso dos CFC, DDT, plásticos, etc. permanecen moitos anos antes de ser eliminados. Ademaáis ao sair tantas moléculas novas cada ano, ainda que se fan ensaios coidadosos que se conocen ben as súas características, non sempre se sabe con certexa que pode ocorrer con eles a medio ou longo prazo.
Outro feito que aumenta o dano é a bioacumulación que se produce en substancias como os pesticidas do grupo do DDT. E noutras ocasións os residuos transfórmanse en substancias máis tóxicas que eles mesmos.
Os residuos tóxicos e perigosos son os que conteñen en determinadas concentraciones:
- As, Cd, Be, Pb, Se, Te, Hg, Sb e os seus compostos
- Compostos de cobre solubles
- Fenol, éteres, solventes orgánicos, hidrocarburos policíclicos aromáticos cancerígenos
- Isocianatos, cianuros orgánicos e inorgánicos
- Biocidas e compostos fito farmacéuticos
- Compostos farmacéuticos
- Polvo e fibras de asbesto
- Peróxidos, cloratos e percloratos
- Carbonilos de metais
- Acidos e bases usados no tratamiento de metais
- Compostos de cromo hexavalente
- Organohalogenados non inertes
- Alquitranes
- Materias químicos de laboratorio non identificados ou novos compuotos de efectos ambientais non coñecidos
- Talio e os seus compostos
- Os residuos procedentes da industria do dióxido de titanio
- Os aceites usados mineraIs ou sintéticos, incluindo as mezclas agua-aceite e as emulsións.
A primeira medida que se debe considerar para a súa xestión siempre é si é posible xerar menos residuos ou aproveitalos noutros procesos de fabricación. Continuamente están saindo novas tecnoloxías que permiten fabricar con menor producción de residuos, o que ten a vantaxa de que os costes se reducen porque se desperdicia menos materia prima e non hai que tratar tanto residuo. Na actualidade, na maior parte dos sectores industrias, existen tecnoloxías limpas e o problema é máis de capacidade de invertir das empresas e de formación nos distintos grupos de traballadores que dotro tipo. Moitas empresas están reduciendo a emisión de contaminantes e a xeneración de residuos, aforrándose así moito diñeiro.
Pero ao final dos procesos industriais sempre se xeran máis ou menos residuos. Coa tecnoloxía actual sería posible reducir o impacto negativo de calquer contaminante a prácticamente cero. Pero facelo así en todos os casos sería tan caro que paralizaría outras posibles actividades. Por iso, na xestión dos residuos tóxicos buscase tratalos e almacenalos de forma que non resulten perigosos, dentro dun custo económico proporcionado. Isto conséguese con diversos procedementos, dependendo de cal sexa o tipo de residuo. Así tenemos:
- Tratamientos físicos, químicos e biolóxicos.- Consiste en someter ao residuo a procesos físicos (filtrado, centrifugado, decantado, etc.); biolóxicos (fermentaciones, digestiones por microorganismos, etc.) ou químicos (neutralizaciones, reacciones de distinto tipo). Desta forma conseguese transformar o producto tóxico noutros que o son menos e pódense levar a vertedoiros ou usar como materia prima para outros procesos. As plantas de tratamento teñen que estar correctamente deseñadas para non contaminar coas súas emisións.
- Incineración.- Queimar os residuos en incineradoras especiais, suele ser o mellor método cando se fai con garantías de desfacerse dos residuos tóxicos. Disminue o seu volumen drásticamente e, ademáis permite obter enerxía en moitos casos. Os seus aspectos negativos están nas emisiones de gases nas cinzas que se forman. Tanto uns como outros suelen ser tóxicos e non se poden emitir á atmosfera sen máis ou vertelos en calquer sitio.
- Vertido.- Ao final de todos os procesos sempre hai materias que hai que depositar nun vertedoiro para deixalos alí acumulados. Está é unha parte especialmente delicada do proceso. Os vertedoiros de seguridade deben garantizar que non se contaminan as aguas subterráneas ou superficiais, que non hai emisións de gases ou saida de productos tóxicos e que as aguas de chuvia non entran no vertido, porque logo tenrán que sair e faranno cargadas de contaminantes. Na práctica esto é moi difícil de realizar, ainda que se realizaron progresos no deseño destos vertedoiros.
